บางครั้งมองไปรอบๆตัว สมองคิดย้อนไปถึงเรื่องราวในอดีต และถามตัวเองว่า...เรามีความสุขหรือยัง ?
ตอนที่เรายังเด็ก เราใช้ความคิดเพียงแค่สนุกและโลดเล่นไปกับชั่วโมงของความฝัน เราเพียงรับภาระที่ไม่มากมาย...แต่เรากลับรับรู้ถึงความสุขหรือทุกข์ได้มากกว่า...เพราะเนื่องด้วยเรามองแค่วันนี้จะสุข หรือจะทุกข์เท่านั้น และเมื่อวันที่เราเติบโตขึ้นเราผ่านการรับผิดชอบชีวิตที่มากตามวัย ภาระและภาวะที่กดดันจนแทบจุกอกออกมา ความสุขที่ล้วนแสวงหาใส่ตัวที่ทั้งถูกบ้างผิดบ้างเพื่อลองหาความสุขที่แท้จริง
ผมลองสัมผัสกับความสุขที่คิดว่าจะเป็นจริงได้หลายรูปแบบ แต่มันไม่ใช่ความสุขที่เป็นจริงสักครา มันเหมือนเราชิมไอศกรีมรสอร่อยและสักพักก็ละลายหายไป อยากสุขก็ต้องละเลียดไอศกรีมเข้าไปอีกและก็ละลายไปอีก...เป็นแบบนี้เสมอๆ และไอศกรีมในถ้วยก็ละลายลงไปอย่างช้าๆ ไม่คงรูปดังเดิมเหมือนครั้งแรก ไอศกรีมที่เราลองหลายรสกลับไม่อยู่คงรูปลักษณ์กับเรา แม้แต่รสเดียว เขาเปลี่ยนไปเสมอ...
ผมเสียน้ำตาให้กับความสุขที่ละลายไปหลายครั้ง และมองตัวเองในกระจกพร้อมถามว่า...เมื่อไหร่ความสุขที่แท้จริงจะมาหาผม....เมื่อไหร่กัน ลองมองสุขเป็นของหวานรสอร่อย ที่ถ้าได้ลิ้มลองจะทำให้เราสดชื่นกับรสชาติ...แต่เราจำเป็นที่ต้องทานของหวานนั้นทุกวัน ทุกเวลา หรือไม่ คำตอบที่ได้คือ คงไม่ใช่ และอะไรละที่เหมือนอาหารหลักที่เราต้องรับเพื่อดำรงร่างกายให้แข็งแรง... คำตอบอาจแตกต่าง แต่สำหรับผมนั้น ผมมองว่า...ความจริงและการปรับตนให้รับกับทุกข์ได้ คืออาหารหลัก และแปรธาตุแห่งทุกข์ให้เป็นสุขที่จีรัง
ผมมักใช้ความสุขที่ค้นพบอยู่ในโลกที่สร้างขึ้น ความสงบเงียบ ความผ่อนคลายกับพรสวรรค์ที่ได้รับ และพรแสวงที่ตื่นตาเสมอ การพึ่งพาตนเองในยามที่ไร้ใครสักคน แต่ยอมรับว่าเราคือเพื่อนที่ดีที่สุดสำหรับเราเอง
ผมเอง คิม
ผลงานนี้ โดย
Chaowat Tuankruea ใช้
สัญญาอนุญาตของครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลง 3.0 ประเทศไทย.
อยู่บนพื้นฐานของงานที่
kimlee-allaboutkim.blogspot.com.
